Victhor

  Zagrzmiało i błysnęło. Potężny i groźny smok stał naprzeciw podnoszącego się z ziemi rycerza w błyszczącej zbroi. Gdy się podniósł, jego płaszcz zafurkotał na wietrze. Rycerz zakrzyknął, a jego głos pokonał grzmienie i szum burzy.
- A teraz sam demon przybył, by cię ratować, plugawcze! Zginiesz z mojej ręki, ty i twój pupil! - krzyczał, pewny siebie. Nagle zaczął szeptać, a spod jego dłoni zaczęło wydobywać się białe światło. Powoli stawało się coraz mocniejsze, jakby miało objąć całą postać. Po ostrzu miecza ślizgały się białe smugi światła, najpierw przy rękojeści, potem coraz dalej. Jego głos narastał i potężniał w trakcie odmawiania modlitwy... Nagle rozległ się straszny wrzask.

  Gdy smok usłyszał słowo "pupil", wściekł się. Warknął, a wokół jego pyska szybko narastała chmura magii. Dwa razy pojawiła się iskierka w pysku. Miedziany wygiął łabędzio szyję do tyłu, by błyskawicznie wystrzelić ją w przód. Ryk smoka, syk smoczej błyskawicy i grzmot pioruna z wściekłych niebios uderzyły w rycerza. Odpowiedział jedynie wrzaskiem. Nie pozostało po nim nic. Wiatr targał koronami drzew, a błyskawice rozświetlały grube, kłębiaste, czarne chmury przesłaniające nocne niebo. Victhor obrócił się i spojrzał na ranną postać leżącą na ziemi. Teraz był pewien, że to elfi szaman. Widać było, że utrzymuje się przy świadomości jedynie resztkami sił. Smok zniżył głowę i spojrzał mu prosto w oczy.
- Uratowałem ci życie. Jesteś mi je winny - przemówił. Leżący jedynie skinął głową, po czym jego głowa opadła, a on stracił świadomość. Smok - bystry wzrokiem i umysłem - odgiął szyję, by swym gadzim językiem chwycić kostur elfa. Delikatnie zamknął bezwładną postać w swoich szponach, po czym zerwał się i odleciał w kierunku smoczego leża.

    Elf odzyskał świadomość w ogromnej grocie. Był środek dnia. Czuł się dobrze, jego rany były zaleczone. Rozejrzał się po jaskini. Nagle znieruchomiał, gdy jego wzrok padł na wpatrzonego w niego miedzianego smoka. Elfa uderzyło jego zachowanie. Głowa uniesiona wysoko, cielsko leniwie rozwalone na skałach. Kołysał łbem, zapatrzony w jakiś punkt. Zdawał się go nie widzieć. Szaman powoli wyciągnął rękę po swój kostur, leżący tuż obok. Ręka powoli i płynnie sięgała po kij, jakby nie poruszała się, a wyrastała z ciała w przyspieszonym tempie... Niespodziewanie smok przemówił.
- Mów mi Thor. Uratowałem ci życie, jesteś mi je winny - elf skamieniał, skonsternowany. Jednak cisza znów została przerwana. - Opowiedz mi o sobie - rozkazał smok.

Rok 150, Dni 4

Bryliant

Po przespaniu dwóch dni obudził się i wyprostował się przeciągnął leniwie i wzbił się w powietrze żeby znaleźć jezioro aby popływać sobie i wykapać, kiedy wrócił z kąpieli poleciał w stronę miasta i znalazł sobie miejsce żeby się przemienić i jak by nigdy nic wszedł do miasta i zaczął się rozglądać...

Rok 150 dzień 18

Bryliant

Za uwarzywszy krasnoluda i człowieka podszedł do nich aby przysłuchać się rozmowie...

Bryliant

-Witam panów powiedział raźno i uśmiechną się  -O czym tak dyskutujecie? zapytał lekko jak gdyby nigdy nic.

Ostatnio edytowany przez Bartek (2010-07-23 23:07:05)

Bryliant

Patrząc się na krasnoluda odpowiedział :

-Przybyłem tutaj po to by osiąść i panować nad tym i innymi miastami oczywiście nikogo nie zmuszam do tego.

I uśmiechną się po czym powędrował dalej przez miasto w poszukiwaniu jakiś ludzi.

Ostatnio edytowany przez Bartek (2010-07-25 14:39:03)

Bryliant

Spojrzał na krasnoluda i powiedział:

- Cóż władanie takim wspaniałym miastem gdzie wszystko jest takie piękne było by piękne a jeszcze mieć u boku tak zacną i silna rasę jak wy takich świetnych: kowali i górników czy też rzemieślników to po prostu wspaniałe i uważam że władca powinien być ale to inna sprawa... i w tej chwili urwał zdanie i przystaną sięgną do sakiewki po 3 złote monety i wyciągną rękę do krasnoluda mówiąc -To dla ciebie.

Bryliant

Po tych słowach usłyszanych od krasnoluda przyspieszył kroku i pogrążył się w myślach i tak szedł przez miasto...