Michael

Mężczyzna wciąż na klęczkach i spoglądając w dół na buty żołnierza, zaczął odpowiadać.
-Najpewniej tak. Nazywam się Michael i jestem zwykłym Szczurem. Ten tutaj... -wskazał na zwłoki doktora- ...obiecał nam schronienie i jedzenie, oraz zabrał nas jakąś furą z miasta. Byłem trochę podchmielony, więc się zgodziłem. Wtedy w aucie zasnęliśmy i obudziłem się tutaj.
Gdy mówił w jego głowie kołatały się inne myśli. Zastanawiał się co się z nim stanie gdy powie już wszystko co żołnierz chciał wiedzieć. Nie chciał umierać...

Ostatnio edytowany przez Lasard (2010-08-16 13:45:34)

Michael

  Żołnierz, który nazywany był przez kumpla Gregiem wysłuchał szczura.
-Dean, znalazłeś wreszcie to cholerstwo?- Z laboratorium dało się słyszeć przewracane, metalowe tacki, rozbijane szkło i przekleństwa Deana.
-Mam to, psia mać. To na pewno to.- Wyciągnął z szafeczki metalowy pojemnik, cały pomalowany na czarno, jedynie ze srebrną rączką. Miał kształt sześcianu i był średniej wielkości.
-Dobra Dean, idziesz z tyłu, schowaj ładunek najbezpieczniej jak możesz, zabieramy tego tu ze sobą, pójdę przodem, weź sobie chłopie broń poległego. Prawdopodobnie wszyscy już powystrzelani, ale lepiej nie kusić licha. Nie próbuj do mnie strzelać, bardzo szybko dostaniesz kulkę od Deana jak zrobisz fałszywy ruch. Jak będziemy na zewnątrz zabezpieczasz broń, bądź ją oddajesz jednemu z naszych, możesz ją sobie wziąć, nasze żoneczki mają dla nas wartość sentymentalną.- Popukał w zgrabny AKS z lunetą...

Chuck

  -Ja..Jak? Po...trzebo...wałem kasy...- Zaczął stękać z bólu. Steve operował go z niepełnym zestawem leków uśmierzających ból. Medyk się odezwał.
  -Zamknij się facet, jak nadal tak będziesz robił rana otworzy się jeszcze bardziej, pogadać będziecie mieli czas, nie idziesz jeszcze do diabła.-

Michael

  Greg zwrócił się do Luke'a i Bena.
  -Idźcie kilka metrów przed nami, sprawdzać każdy zakamarek, nie możemy dać się zaskoczyć jeśli mamy eskortować kogokolwiek. Do dzieła.- Skontaktowałby się jeszcze z resztą załogi, byli jednak pod ziemią i krótkofalówka nie działałaby jak należy. Dean zaczął jeszcze majstrować coś w laboratorium. Pik-Pik-Pik.
  -Hihihi...-
Luke i Ben ruszyli sprawdzając każdy korytarz. Greg po drodze kazał Michaelowi zabrać upuszczoną przez kaznodzieję broń wyborową. Michael nie za bardzo wiedział jak się tym posługiwać, ale wystrzelić pocisk czy dwa pewnie by dał radę.
  Michael ogarniał wzrokiem wszystkie pomieszczenia, które mijali, widział wiele ciał w podobnych ubraniach, do tych, które miał ubrane na sobie fałszywy ksiądz. Pomieszczenia wyglądały niemalże identycznie jak ten, w którym był przetrzymywany. Kompleks laboratoryjny był bardzo masywny z pajęczyną kabli na ścianach i sufitach. Wreszcie na końcu długiego, idącego w górę korytarza ze schodami zobaczył słoneczne światło. Luke i Ben wypadli ze sporym impetem rozglądając się we wszelkich kierunkach. Gdy reszta drużyny wylazła na powierzchnię szczur dostrzegł ciężarówkę, przy której stało gotowych do wystrzału dwóch facetów.
-Biegiem, biegiem!- Krzyknął Dean, wszyscy popędzili do ciężarówki oddalonej o ponad sto metrów od wyjścia z bunkra...

Bill:

   Gdy tylko wałęsające się po ulicach dzieciaki spostrzegły nieznajomego od razu rzuciły się w jego stronę. Ich wynędzniałe buzie świadczyły, że życie w tym zrujnowanym mieście nie mogło należeć do najłatwiejszych.

   - Daj coś do jedzenia!   – przekrzykiwały się jedne przez drugie

   Łowca przystanął  na chwilę. Przed oczyma znów stanęły mu dawne czasy gdy potrafił się jeszcze uśmiechać. Pamiętał jak trudno było zdobyć pożywienie oraz czym jest głód dziecka. ~ Ja już jestem stary ale one to przecież nasza przyszłość ~ Ściągnął z pleców znoszony plecak i zaczął w nim czegoś szukać. W chwilę potem wyciągnął czerstwy i lekko spleśniały kawał chleba. Starając się równomiernie go podzielić, rozdał zebranej grupie dzieciaków.

   Widzące to inne dzieciaki rzuciły się w jego kierunku:

    - Daj coś jeszcze!   – krzyczały

    Jednak on już tego nie słyszał. Ruszył dalej by odebrać swą nagrodę.

***

   Bill spokojnie czekał aż rozprawa dobiegnie końca. Gdy to nastąpiło podszedł do urzędnika który go wynajął.

   - Oto twój dowód na to, że to cholerstwo nie żyje   – położył głowę stwora na biurku

Michael i Chuck

  Dean wymachiwał przed resztą ekipy czarną skrzyneczką z nieskrywanym uśmiechem na twarzy. Podał ją Gregowi, a ten wsiadł do szoferki na miejsce pasażera i położył skrzyneczkę na kolanach.
  Operacja dobiegała końca, pacjent nadal stękał, ale wyglądało na to, że wszystko poszło jak należy. Steve ułożył Mathew w dogodnej pozycji i przykrył jakimś kocem.
  Ben widząc, jak nieporadnie Michael obchodzi się z broniom, wyrwał mu ją, zabezpieczył, po czym oddał szczurowi w mniej stresującym dla otoczenia stanie. Wskazał też dłonią na pakę, oznajmiając, że ten ma na nią wsiąść.
  Dean przez chwilę podrzucał małe, metalowe urządzenie. Otworzył zawleczkę i nacisnął czerwony przycisk. Wszyscy usłyszeli potężną eksplozję, a Ci, którzy nadal stali obok samochodu zauważyli, jak metalowe drzwi do bunkra odlatują na kilka metrów, a z otworu buchają płomienie. Dean wsiadł do szoferki na miejsce kierowcy, a reszta wlazła na pakę. Odjechali w stronę miasta...

Daren

  Daren biegł ile sił w nogach w stronę najbiedniejszej dzielnicy. Kilka razy odwracał wzrok, czasem słyszał wystrzały, ale to nie w jego stronę były skierowane pociski... Konsekwencje jego, z pozoru najpoprawniejszego, wyjścia okazały się dużo bardziej brzemienne w skutkach. Bez problemu mógł domyślić się, że wszyscy niewolnicy, którzy stanęli na drodze (i nie tylko Ci) pościgu, zostaną straceni dla rozrywki tłumu.
  Blaszane domki były coraz bliżej, gdy hałas tłumu na arenie ucichł, pojawił się inny, przyjemniejszy. Krzyki bawiących się dzieci docierały do uszu gladiatora. Wreszcie znalazł się w dzielnicy biedoty.

Bill

  Radość w oczach stojących w okół stołu była nieopisana. Wreszcie ktoś zdobył się na odwagę pozbawić tego potwora życia.
  -Niesamowite! Strasznie zapaskudził mi biurko! Oto 100 gambli, jak żeśmy się umawiali.-
  Zaraz, zaraz Bill. Jak przyjmowałeś zlecenie obiecywali 200...

Daren

Po w biegnięciu do najbiedniejszej dzielnicy zatrzymał się aby złapać oddech i uspokoić się po czym zaczął rozglądać się za jakimś pustym domem aby tam przeczekać aż do nocy a potem zakraść się do samochodu i wyjechać z miasta.

Daren

Rozglądał się już spokojniej z spokojnym oddechem zaczął iść do przodu a myśli kłębiły mu się w głowie

~Dlaczego ktoś inny ma za mnie cierpieć to nie tak, nie tak miało to wyglądać teraz wielu ludzi zginie prze zemnie. Kurna co się dzieje ze mną?

Chuck

-Co z zapłatą? Możemy liczyć że dostaniemy tyle na ile się wcześniej umawialiśmy? - powiedział. Były to pierwsze słowa które powiedział najemnik od momentu wejścia do auta.

Daren

~Cóż, stałem się taki jak oni dobra. Trzeba to przyjąć z odwagą a teraz... Rozejrzał się jeszcze raz i skierował swoje kroki pod ścianę budynku i usiadł na ziemi a włócznie oparł o ramię.

~Dlaczego, dlaczego, dlaczego musiało się tak stać ?

Ostatnio edytowany przez Bartek (2010-09-03 17:42:24)