Daren

Spojrzał na klęczących ludzi a potem na publiczność która chciała więcej krwi, potem spojżał na komentatora i złapał go za fioletowy garnitur i powiedział prosto w oczy:

- Mam swoje zasady i mam dość bycia tak traktowanym nie chcę już zabijać,  wiedz że NIE ZABIJĘ TYCH BEZBRONNYCH LUDZI, i nikt mnie do tego nie zmusi.

Po tych słowach puścił komentatora tak aby wywalił się na zad i podszedł do klęczących ludzi i wbił przed nimi włócznię i pomógł wstać najpierw kobietom i dzieciom potem mężczyzną a kiedy już to uczynił wziął włócznię i skierował się w stronę przeciwną, z której wyszedł.

Łowca Mutantów

  Wielkie niebezpieczeństwo, wielki problem, coś z czym trzeba walczyć. Mutanty. Niektóre z nich żyją wśród nas,  w Detroit nie są one nawet dyskryminowane. Odstępują od ludzi nie koniecznie wyglądem. Nie po wszystkich widać na pierwszy rzut oka, że ich organizm nie pracuje jak u zwykłego człowieka. Tak, to tylko niektóre z mutantów. Większość to krwiożercze bestie, rządzące nowym ekosystemem. Od wielkich worków mięśni, poprzez wyglądające jak dzieci mutacje, aż do ohydnego robactwa, gnieżdżącego się w gęstej roślinności. Mało w tym ich winy, istoty, które nie są świadome swych decyzji, nie podlegają boskim osądom. Polują by żyć. Zabijają, bo instynkt podpowiada im, że jeśli tego nie uczynią, zginą. Więc albo my, albo one. Mutacja postąpiła tak daleko, że nie da pogodzić się tych dwóch rzeczy.
  Jednakże, obok bestii i ucywilizowanych żyje jeszcze trzeci typ. Pośredniczenie między tymi dwoma. Są jak najbardziej rozumne, i zabijają. Nie zabijają jednak dla pożywienia, po prostu, by zabić. Takie twory traktowane są najczęściej jako mordercy, jednakże ze zdwojonym rygorem. Zwłaszcza przez tych, którzy utracili swoich najbliższych, podczas krwawej żądzy jednego z takich zabijaków. Ci, którzy mieli to szczęście w nieszczęściu przeżywając najazd, często podejmują rolę krwawych mścicieli. Nie tylko za swoich najbliższych, ale za wszystkich, których spotkał ten straszliwy los. Zemsta bywa słodka, może nawet w większości przypadków taka jest, jednak nienawiść rodzi nienawiść, wielu z mścicieli zatraca się w tym co czyni, nieprzerwanie eksterminując kolejne mutanty.

  Szczęk przeładowywanej broni. Gwizd wiatru. Szelest kartek. Wzgórze było całe pokryte pomarańczowym kurzem. Na południe od tego miejsca dało się zauważyć metropolię, z której gdzieniegdzie wystawały pozostałości drapaczów chmur. Na zachód znajdowała się zniszczona droga stanowa. Pełna była pęknięć i nierówności. Wschód to nieprzebrane pustkowie, po którym co chwilę biegał jakiś zwierz. Jednak prawdziwie istotne było to, co widoczne było na północy. Idąc kawałek przez pomarańczową pustynię, dochodziło się do mniejszej, niż pobliska, stanowa, drogi. Po jej przekroczeniu wstępowało się na teren stacji benzynowej. Większość rzeczy było rozkradzione, ale nie to było teraz istotne. Na wschód od tejże stacji była potężna galeria handlowa. Parking zagracony był ogromem wraków samochodów, po drodze stąpać można było tylko i wyłącznie po wszechobecnym szkle. Ostało się jedynie kilka szyb, a dawniej obrotowe drzwi, nie były już na swoim miejscu.
  Wielka budowla ziała pustką, od czasu do czasu, słychać było skrzypienie drzwi, bądź cyklicznie włączający się, działający do dziś, komunikat.
  Na wzgórzu stał niski mężczyzna. Ubrany był w niebieskie, robocze spodnie i koszulę w kratę. Na głowie miał  czapkę z logiem napoju, który przeminął z czasem, wcześniej będąc nadzwyczaj popularnym. Przez ramię przewieszoną miał plecak i strzelbę. Teraz w rękach trzymał księgę. Widniał na niej napis "Biblia". Facet wertował z zapałem kolejne strony swymi niebieskimi oczami. Stał tak kilka ładnych chwil, po czym zamknął książkę, owinął w chustę i wsadził do plecaka. Złożył ręce, uklęknął i zaczął odmawiać modlitwę. Po kolejnych minutach spędzonych na wzgórzu, wstał, otrzepał się i podążył w stronę galerii.
  Mniej więcej w połowie drogi wymaganej do przebycia, ściągnął przewieszoną dotychczas broń. Szedł spokojnie, omijając nawet drobne kamyczki. Dotarł do zniszczonej drogi, przeskoczył nad kilkoma większymi szczelinami i udał się na stację benzynową. W tym momencie przyłożył strzelbę do ramienia, zwolnił i uważnie rozglądał się na boki. Wszedł przez framugę, zbitych, samoczynnie otwierających się drzwi. Na półkach było niewiele rzeczy. Papierki, stare, nienadające się do przeczytania czasopisma. Kilka spleśniałych batoników i podziurawione butelki po wodzie i innych napojach. Wiele regałów było poprzewracanych. Mężczyzna skrupulatnie omijał wszystkie przeszkody na drodze aż dotarł do wejścia na zaplecze. Znajdowała się tam jedynie toaleta, z której wyniesiono nawet sedesy.
  Facet wyszedł przed stację i podążył w stronę galerii. Obrotowe drzwi leżały daleko od wejścia a na podłodze leżało masa szkła, które chrupało cicho pod butami. Po lewej stronie od wejścia widoczny był szyld z narysowanym nań kwiatem róży. Po prawej widać było napis "alcohols , let's cheers up!". Po kolei mężczyzna mijał sklepy wszelakiej maści, butiki, sklepy z zabawkami, sklepy obuwnicze. W większości były one całkowicie puste, ostało się jedynie kilka przedmiotów, które i tak już do niczego się nie nadawały. U sufitu, tuż nad pierwszym piętrem podwieszony był zegar ze wskazówkami. Nadal działał. Za pięć dwunasta. Na piętro prowadziły okrągłe schody, ze szklanymi poręczami. Mężczyzna powędrował na górę, mijał kolejne i kolejne sklepy. Zegar odmierzał czas, następne stoiska. W końcu natrafił na mały korytarz z plakietką "WC" na ścianie. Podążył w głąb, toaleta. Bardzo powoli nacisnął klamkę. Następnie z kopniaka mocno otworzył drzwi mierząc przed siebie. Pusto. Otwierał z hukiem po kolei wszystkie kabiny. Pusto. Nagle do jego uszu dotarł głośny dźwięk.
  -"PROMOCJA! ZAKUP W MEGAMARKECIE 4 KILOGRAMY PROSZKU, DRUGIE TYLE DOSTANIESZ W PREZENCIE! ZRÓB RODZINIE PREZENT NA ŚWIĘĘĘĘ..."-
  Komunikat się urwał. Mężczyzna wybiegł z korytarza i pobiegł w miejsce, gdzie powinno znajdować się stanowisko dyrektora. Dotarł do masywniejszych drzwi z plakietką "kierownik". Wyważył drzwi, które i tak były już lekko uchylone. W jego nozdrza momentalnie uderzył okropny smród. W całym pomieszczeniu, połączonym z innym kolejnymi drzwiami, leżało kilka, rozkładających się ciał. Z następnego pokoju słychać był głośne sapanie. Facet ominął ciała i poprzewracane stoły i z barku wyważył drzwi. Skierował momentalnie strzelbę, nazywaną "pogromcą", przed siebie. Oddał kilka strzałów krzycząc przy tym. Wszystkie strzały trafiły. Trafiły w wielkie, zgniło-zielone cielsko, usadowione na biurku. Ciało wyleciało z impetem przez szybę, niszcząc ją w drobny mak. W twarz mściciela uderzył silny podmuch wiatru, przez wybitą szybę. Podszedł do rozbitego teraz okna. Stąd mógł dokładniej przyjrzeć się swojemu celowi. Miał poszatkowany brzuch, z którego leciała bardzo ciemna posoka. Przy upadku nabił się na metalowy pręt, ostatecznie kończący jego żywot. Miał długie ramiona i nieproporcjonalnie krótkie nogi. Na twarzy rysował mu się groteskowy wyraz. Strzelec odszedł od okna, dopiero teraz mógł lepiej rozglądnąć się po pokoju, w którym się aktualnie znajduje. Po ziemi turlało się kilka ludzkich głów, w kącie leżał otwarty tułów, bez większości organów. Mężczyzna przeżegnał się.
  -Panie, Ja, Bill, proszę o łaskę dla tych udręczonych dusz...-

Ostatnio edytowany przez Greyu (2010-08-01 11:11:55)

Najemnik

  Ludzie. Bardzo dziwne istoty. Intrygujące, nie możliwe do całkowitego poznania, nieprzewidywalne. Jest jednak kilka podstawowych informacji, które można nabyć po kilku latach, zaraz, zaraz, po kilku dniach obserwacji. Po pierwsze, wszyscy bezapelacyjnie muszą jeść i pić regularnie. Następnie przetrawione, pozbawione już składników odżywczych pożywienie jest wydalane z organizmu. To całkowita podstawa, coś bez czego człowiek nie jest zdolny do życia. Następnie, to co łączy ludzi to pragnienie bezpieczeństwa. Żadna z żyjących istot nie znosi ciągłego spoglądania za siebie w poszukiwaniu zagrożenia, które może nadejść w każdej chwili. Gdy ta potrzeba jest spełniona, można pójść o krok dalej. Tu jest bardzo ważny szczebel. Potrzeby społeczne. Ludzie z pewnością są społecznikami. Mają wewnętrzny rozkaz, by łączyć się z innymi w grupy. Chcą być częścią czegoś większego, czegoś, na co składa się nie tylko jedna egzystencja, a cała ich masa. Kolejnym wymaganiem do normalnego funkcjonowania jest szacunek i uznanie. Człowiek to dumna istota, nie lubiąca być pogardzaną. Aczkolwiek to wymaganie jest późniejszym, niż przynależność do społeczeństwa. Patrząc na to z logicznej strony, człowiek może być w grupie poniżanym, jednakże spełniony w tej grupie jest dopiero, gdy nie jest pośmiewiskiem. Nie zmienia to jednak faktu, że lepiej jakakolwiek grupa niż żadna. Wreszcie. Zwieńczenie. Wisienka na torcie. Potrzeba samorealizacji. Tyle schodów trzeba pokonać, by samorealizacja dawała satysfakcję. Samorealizacja dzieli się na aspekty poznawcze i estetyczne. Poznawcze to zdobywanie wiedzy, dostrzeganie oryginalności (bądź też samemu jej tworzenie), czy też pojmowanie pewnych zjawisk. Na estetykę może składać się np. dbanie o wygląd, wystrój wnętrza, osiąganie harmonii. To dopiero ostatni szczebel całej piramidy potrzeb. I na co jest ostatni stopień? Najczęściej po to, by inni ludzie patrzyli na spełnionego człowieka lepiej. By zazdrościli mu sukcesu. By chcieli osiągnąć to samo. Albo pójdą na łatwiznę i zwyczajnie obniżą poprzeczkę. A sposób jest bardzo prosty... I tak oto wszelkie potrzeby prowadzą do rywalizacji, rywalizacja prowadzi do zazdrości, a zazdrość do wzajemnej eliminacji. Człowiek zwyczajnie zaspokajając swoje potrzeby niszczy siebie i innych.

  W dzisiejszym świecie jest wielu "idących na skróty". Często jednak nie chcą brudzić sobie rąk, to akurat nie jest żadną nowością. Od początku istnienia człowieka, jeden wyręczał się drugim. Czy to poprzez słodkie słówka, czy poprzez dobra materialne. Wykształciło się pojęcie najemnika. Przez starożytność, średniowiecze aż do XX wieku pojęcie to w ogóle nie zmieniło znaczenia. W wieku XXI uciekano od tego określenia, zastępując je bardziej neutralnym jak np. ochroniarz. Po wojnie pierwotne pojęcie wróciło ze zdwojoną siłą. Na nowo słabi pod względem fizycznym, a mocni w aspekcie materialnym używali innych do swych celów. To dla niektórych nie jest zły układ, w końcu odwalą brudną robotę i dostaną za to pieniądze. Pozostaje kwestia moralna, ludzie nie wytrzymują, lub też się uodparniają, po kolejnych popełnionych morderstwach.

  Silnik tyrkotał na pełnych obrotach. Prócz jego, przyjemnego buczenia słyszeć się dało podskakującą a następnie opadającą maskę samochodu, trzepot plandeki zawieszonej wysoko nad paką, tarcie kół o żwir, piach bądź asfalt oraz gwarne rozmowy i głośne śmiechy. Opony wzbierały do góry tumany kurzu, lusterka nieprzyjemnie odbijały nieustannie świecące słońce. Nieprzyjemny zapach potu unosił się w obrębie całej plandeki i szoferki. Na miejscu kierowcy siedział młody gość, w goglach i kamizelce kuloodpornej. Obok kolana położonego miał Kałasznikowa. Na miejscu pasażera siedział starszy od niego, łysol, z podobnym ekwipunkiem. Rozmawiali trochę, ale większość słów zagłuszał warkot silnika. Na pace siedziało pięciu mężczyzn. Wszyscy prócz jednego mieli na sobie kewlarowe kamizelki i w pełni automatyczne karabiny. Jeden z nich odstawał od tego towarzystwa. Nie tyle wyrazem twarzy, bo ten miał równie wredny co pozostali.  Nosił na sobie znoszony, amerykański mundur. Na głowie miał hełm pasujący do tego ubioru, a przy pasie, w kolbie znajdował się na prawdę imponujący Magnum 44. W przeciwieństwie do innych siedział cicho, spoglądając na usadowionego na przeciwko młokosa. Ktoś popijał jakiś alkohol, parę razy proponowano "cichaczowi" papierosa, nie przyjął ani razu.
  Krajobraz na zewnątrz w ogóle się nie zmieniał, pomarańczowa, piaszczysta przestrzeń. Kilka zmutowanych kaktusów urozmaicało widok w okół zniszczonej drogi, po której się poruszali. Ta była dosyć zniszczona, dlatego podróż nie była komfortowa.
  -Żołnierzu- Powiedział w żarcie jeden z młodzików do "cichego".-Może zaciągnąłbyś się do nas na dłużej, na placu treningowym bardzo dobrze Ci szło.- "Żołnierz" nie odpowiedział nic, myślami był gdzie indziej, spoglądał w dal, gdzie na horyzoncie rysowały się sylwetki odległych gór.
  -Nie zaczepiaj go lepiej.- Stwierdził po cichu do pytającego drugi.-Strzela ze swojej armaty jak mało kto, a rozzłościć na pewno go nie chcesz.- Cały czas szeptał, ledwo przebijając inne dźwięki. Ciekawski zaniechał kolejnych prób.
  Jechali tak dosyć długo, jakieś dwie godziny. Wreszcie ciężarówka zatrzymała się. Wszyscy z niej wysiedli. Kierujący pojazdem wydawał się być szefem, zebrał wszystkich w jedno miejsce. Stworzyli mały krąg, a kierowca zaczął przemawiać.
  -Jakieś 10 minut drogi stąd znajduje się nasz cel. Nie pomylicie go z niczym innym, to średniej wielkości, metalowy bunkier. Mamy przypuścić szturm i dotrzeć do głównodowodzącego tą placówką. Jest tam parę, uzbrojonych po zęby, ochroniarzy. Reszta to jacyś marni naukowcy. Dlaczego to robimy, nie mam pojęcia. Dostaniemy za to sporo pieniędzy, więc się postarajcie. Co do Ciebie "żołnierzu". W dużym stopniu zaufałem Ci, gdy przyjąłem Cię tylko na tą misję. Pamiętaj, że to ja i Greg wydajemy tu polecenia.- Mówiąc Greg, miał na myśli pasażera szoferki.-W takim razie do dzieła!- Wszyscy, poza "Cichym", krzyknęli z entuzjazmem. Wsiedli z powrotem na ciężarówkę i popędzili dalej.
  Tak jak mówił kierowca, po około 10 minutach drogi, tuż za skałą, był widoczny blaszany bunkier, odbijał światło słońca jak szalony. Przed wejściem stało dwóch ochroniarzy w imponującym sprzęcie. Zatrzymali się w niewidocznym dla oka pilnujących miejscu. Któryś ze szturmowców miał lunetę przy swoim karabinie. Nałożył jeszcze tłumik. Wycelował spokojnie, oddał w bardzo krótkim odstępie, dwa celne strzały. Oba w głowę. Wszyscy na rozkaz podbiegli do drzwi, używając iście wojskowych metod. Jeden z nich otrzymał rozkaz otworzenia drzwi. Reszta ubezpieczała. Otworzył powoli drzwi, przez które cały czas wystawiał lufę. Oddał krótką serię w ciasnym korytarzu. Kolejny z ochroniarzy padł. Wszyscy wbiegli do środka, schody prowadziły w dół. Znaleźli się wtem w sporym pomieszczeniu, wypełnionym kablami i metalowymi częściami. Wszyscy rozstawili się za filarami. Byli pod ostrzałem ochroniarzy. Około czterech strzelców waliło do nich pełną serią. Cichy wyliczył pociski i w momencie, w którym strzelający musieli przeładować, natychmiast się wychylił i oddał dwa idealne strzały. Co prawda w klatkę piersiową, ale magnum z łatwością przebił się przez ich kamizelki. Pozostali poszli za jego przykładem, ściągając przerażonych skutecznością rewolweru. Pierwszy pokój czysty. Przycisnęli się do, przeciwległej wyjściu, ściany. Niżej prowadziła tylko winda. Ktoś nacisnął przycisk, a ta po chwili przyjechała, wydając z siebie dźwięk dzwonka. Winda była pusta. Jeden ze szturmowców wbiegł i oddał kilka strzałów w dach,z dziur po pociskach polała się strużka krwi. Nie takie pułapki się zdarzały. Pierw zjechało trzech, gdy już byli na dole, odesłali windę z powrotem. Reszta wsiadła. Kolejna wielka sala, tym razem pusta. Jedynie szeroki korytarz prowadził dalej. W głąb ustawione już były jakieś prowizoryczne barykady. Ostrożnie stąpali po korytarzu. Pierwszy szedł "cichy". Trzymał mocno i pewnie rewolwer. Nagle zza jednego z przewróconych stołów wypadł mężczyzna w średnim wieku. Cichy odruchowo strzelił. Widok wprawił go jednak w osłupienie. Gdy mężczyzna się przewracał powiedział tylko trzymając się za miejsce w które dostał.
  -Chuck?- Poznał kolegę, poznał kolegę z wojska...Od którego właśnie dostał kulkę...

Ostatnio edytowany przez Greyu (2010-08-02 21:45:57)

Michael

  Michael podbiegł do drzwi i błagał wszystkie świętości, by te były otwarte. Najwyraźniej został wysłuchany, otworzył drzwi ze sporym impetem, spodziewał się, że będą stawiały dużo większy opór. Drzwi znajdowały się na jednej z długich ścian w korytarzu. Na przeciwko nie było nic, po prawej, kilka metrów dalej, widoczne było przejście, najwyraźniej do pokoju, gdzie szatkowany był przyjaciel szczura. Po lewej, na końcu długiego pomieszczenia zza rogu wyłonił się znajomy...

Chuck

  Chuck usadowił postrzelonego w wygodnej pozycji. To Mathew, ziomal z brygady.
-Chu..ck. Mi...ło Cię widzieć...-
Niemal po każdym słowie pluł krwią. Najemnicy nie stali bezczynnie. Przemówił głównodowodzący.
-Steve, zajmij się rannym, Bob zostań z nimi, my idziemy dokończyć to po co tu jesteśmy. Żołnierzu, nie zostawiamy swoich...-
Steve, młody najemnik z przepasaną na ramieniu torbą podbiegł do rannego, pozwalając wcześniej upewnić się innym, czy teren jest czysty. Z torby wyciągnął bandaże, gazę, niezbędne narzędzia. Najwyraźniej był medykiem w tej trupie. Bob szybko zinfiltrował teren dookoła i ostatecznie ubezpieczał Chucka i resztę. Pozostali najemnicy podążyli dalej. Z korytarzy słychać było strzały. Goście byli prawdziwymi profesjonalistami.

Michael

  W pewnym momencie Michael usłyszał nasilające się strzały. Nie był to jednak automatyczny ogień, nie strzelano nawet seriami, to były bardzo precyzyjne strzały. Wtem zza rogu wyskoczył koleś, który wpakował go wtedy do furgonetki pod pretekstem darmowego jedzenia. Wymierzył w niego z potężnej lunety, osadzonej na wyborowym karabinku. Już miał nacisnąć spust, to wszystko działo się niesłychanie szybko. Zza strzelca zarysowała się sylwetka, nie wiadomo nawet skąd. Nóż wbił się w gardło oszusta. Oddał strzał w sufit, po czym upadł na ziemię. Szczur ujrzał faceta w bojówkach i kamizelce kuloodpornej, w prawej ręce trzymał ociekający krwią nóż a w lewej świetnie wyposażonego kałasznikowa...

Daren

  Swoimi słowami rozczarował tłum, swym zachowaniem obraził bogate persony. Komentator krzyczał, że zniszczy Darena. Bardzo komicznie czołgał się po ziemi. Z publiczności dobiegały gwizdy.
-TO MA BYĆ GLADIATOR!? TO MIĘCZAK!-
  Jego dobroduszność nie spotkała się a aprobatą, przynajmniej ze strony widzów. Oszczędzone osoby nie skrywały zdziwienia. Jeden z mężczyzn, mimo iż był w kajdanach, uściskał rękę Darena.
-Równy z Ciebie chłop. Ale teraz i tak już po nas. Do zobaczenia w raju...-
  Z podestu dla VIP'ów wstał jeden z bogaczy. Gestem uciszył tłum i zaczął mówić przez trzymany w rękach megafon.
-Nie chcesz dostarczyć rozrywki spragnionym krwi, tym którzy zapłacili za bilet? Taka niesubordynacja spotka się z ogromną naganą, albo i nie, ze śmiercią!-
  Mówca wyciągnął potężny, srebrny pistolet i wymierzył w Darena. Nacisnął spust z uśmiechem na twarzy. Kula jednak nie trafiła w Darena, trafiła w mężczyznę, który obiecał gladiatorowi raj, i który zasłonił go własnym ciałem.
-Uciekaj...-
  Jedyną drogą ucieczki był box dla gladiatorów...

Ostatnio edytowany przez Greyu (2010-08-04 21:17:44)

Michael

Mężczyzna widząc żołnierza poczuł jakby ulgę, która jednak szybko minęła bo przyszło mu do głowy, że i go zaraz może spotkać szybka śmierć. Musiał podjąć szybką decyzję: co robić? Wiać korytarzem? Nie... koleś miał karabin, zaraz mógłby go rozstrzelać. Schować się w pokoju z którego właśnie wyszedł? Nie... to byłaby zwykła pułapka, a i tak karabinem przez szybę by się pewnie przebił. Poddać się? Tak... to jest jakieś wyjście.
Mężczyzna padł na kolana, ręce zakładając za głowę i pochylając ją. Martwił się, że zaraz może spotkać go kres jego życia. Zapomniał już praktycznie o swoim znajomym który był teraz zarzynany jak prosię w pokoju obok, myślał tylko o sobie... chciał żyć.
Żałował, że nie jest teraz gdzieś na ulicy przy jednym ze śmietników. Tam zwykle nawet podczas walk gangów, na takich jak on nie zwracało się uwagi. A tutaj? Tutaj ta sztuka chyba by się nie udała.

Bill

  Łowca mutantów wziął wielki, zielony łeb zabitej bestii ze sobą. Prócz niezbędnego dowodu głowa miała w sobie gruczoły jadowe, które Bill wykorzystywał w różnoraki sposób.
  W rozbitych kawałkach szkła widział odbicie swojej twarzy. To była twarz, na której malowała się nie tylko duma ale też nienawiść. Nienawiść do tych wszystkich istot, ponieważ jedna z nich pozbawiła życia jego najbliższą rodzinę.
  W rękach trzymał łeb wstrętnego mutka, z którego ciągle kapała posoka. Spojrzał w stronę miasta, w jego oczy uderzało potężne, słoneczne światło. W tym świecie światło to było niezwykle silne. Zbrukany ekosystem dopuszczał do siebie więcej szkodliwych promieni niż kiedykolwiek wcześniej. Bill mocno zmrużył oczy i spojrzał nieco niżej, na horyzoncie rysowały się sylwetki wielkich, metalowych budowli, które czasy świetności mają dawno za sobą. Powoli ruszył ze swoim trofeum do zleceniodawcy...

Michael

  Nóż w mgnieniu oka powędrował do pochwy, równie szybko zabity kaznodzieja został przeszukany przez innego z najeźdźców i równocześnie wybawców. Michael wolał nie ryzykować i pochylił się na znak kapitulacji. Skrytobójca w półprzysiadzie z wyciągniętą przed sobą bronią powędrował wzdłuż korytarza. Położył palec na ustach gdy popatrzył na Michaela.
-Ciii...- Ominął Szczura, którego na celowniku nadal miał inny komandos. Pierw sprawdzili pomieszczenie, w którym przetrzymywany był szczur. Mimo dobiegających z pokoju cichnących już wrzasków i głośnych gwizdów woleli sprawdzić, co mają za plecami...

Bill

  Łeb leniwie dyndał w ręce pobożnego łowcy. Nawet tak krótka droga, przez to potężnie nasłonecznione pustkowie była męcząca. Bill wdrapał się na piaszczyste wzgórze i ogarnął wzrokiem całą aglomerację. Życie skupiało się teraz tylko w trzech dzielnicach. Dzielnica slumsów, specjalistów i bogaczy. Takie nazewnictwo przyjęło całe miasto. Zlecenie pochodziło od najuboższych.
  Łowca wkroczył do rejonu przepełnionego walącymi się, blaszanymi domkami. Większość z nich wsparta była na wpół zawalonych ścianach dawnych budynków. Po całej dzielnicy krzątało się dużo dzieciaków, czyniąc okolicę głośną. Slumsy posiadały własne targowisko, na którym sprzedawano jedynie potrzebne dobra takie jak żywność i woda. Mimo, iż ceny były sporo niższe niż w pozostałych dzielnicach, mieszkańców tegoż rejonu nie było na nie stać. Zdarzało się, że na porcję dla całej rodziny robol musiał wykonywać niewolniczą pracę przez przynajmniej tydzień. Nie pokrywało to wszystkich potrzeb wykończonych straszliwą robotą niewolników. Bogacze tylko dlatego nie trzymali ich w klatkach, że niewolnicy zwyczajnie śmierdzieli na sporą odległość, szerzyli również zarazę i gromadzili robactwo. VIP'y przy okazji stwarzali złudzenie wolności tychże ludzi.
  Targowisko poza kupcami pełne było błagających matek o jedzenie przede wszystkim dla swoich dzieci. Kupcy i tak już schodzili z ceny, nie mogli pozwolić sobie na jakiekolwiek podarunki. Tragarze często ubrani byli w maski, które były niezwykle popularne w Chinach podczas jakiejkolwiek epidemii. Inni, bardziej przezorni, bądź też szyderczy, ubierali się w kombinezony przeciwko promieniowaniu.
  Tuż za targowiskiem stał największy budynek i zarazem najsolidniejszy w tej dzielnicy. Dawny gmach sądu, do którego Bill miał przynieść głowę potwora...

Michael

  Po szybki sprawdzeniu pokoju, skrytobójca ostrożnie otworzył drzwi wystawiając przez nie lufę. Gdy te całkiem się otworzyły, kontem oka Michael zobaczył swojego kumpla, całego we krwi, bez jednej ręki i większości bebechów. Jelita wręcz turlały się po podłodze. Profesor bardzo pochłonięty swoim zajęciem zauważył komandosa dopiero w ostatniej chwili. Nie zdążył nic zrobić, dostał kulkę w łeb...
  -No! To chyba ten, niezły sukinsyn, spójrz Greg co on tu wyprawiał.- Szybko całe laboratorium zastało dogłębnie zbadane.
  -Jebany. Pamiętaj, że mamy jeszcze zabrać skrzynkę, zleceniodawca opisywał ją jedynie z grubsza, ciemna ze srebrną rączką, w kształcie sześciokątu, około 20 cm przekątnej i 20 cm wysokości. Ty poszukaj, ja sporządzę zapiski tego miejsca.- Greg nie zwracał przez chwilę uwagi na skulonego Szczura, wreszcie do niego zagadał.
  -A ty? Miałeś zostać pocięty jak ten tutaj? Kim jesteś? I jak tu trafiłeś?-

Bill

  Bill wszedł do dawnego biura. Służyło teraz ono za skład, miało jednak wspólną cechę ze swoim poprzednim przeznaczeniem. Biurko, a za nim mężczyzna, dosyć ubogo ubrany, jednak odstający od reszty. Najwyraźniej trwało jakieś posiedzenie, otaczało go trzech ludzi. Dwóch mężczyzn i jedna kobieta, rozmawiali o czymś dosyć spokojnie, to u tego za biurkiem Bill miał odebrać nagrodę...

Daren

  Pędził ile sił w nogach do wyjścia z areny, w okół uszu świstały mu pociski, a w uszach dudniło buczenie widowni. Strzały zaczęły się nasilać, najwyraźniej w tym momencie strzelców było więcej niż dwóch.
  Z ciemnego boxu buchało przyjemny chłód, Daren nie mógł się teraz nim upajać, chciał stąd jak najszybciej się wydostać. Niewolnicy kulili się na swoich stanowiskach. W ciemności można było dostrzec promienie słońca dochodzące z wyjścia, gladiator nie zastanawiał się i pobiegł w tę stronę. Któryś z ochroniarzy podczas wyciągania broni spotkał się z niemiłą niespodzianką, jeden z odważniejszych niewolników złapał go za rękę i zaczął go szamotać. Nie będzie zdziwieniem, że kulka zamiast polecieć w Darena poleciała w niewolnika. Za taką niesubordynację ucierpi nie tylko sprawca, ale i cały sztab nic nie wartych śmieci.
  Włócznik dotarł wreszcie do wyjścia. Było to tylne wyjście, bez drogi dojazdowej czy parkingu. Oczom gladiatora ukazały się budynki  wszystkich z działających dzielnic, slumsy, dzielnica specjalistów i dzielnica VIP'ów. Gdzie uciekać...?

Chuck

 
  Medyk Steve skończył wstępnie opatrywać rannego. Złapał za krótkofalówkę i przekazał krótką informację.
-Wynosimy rannego, Chuck, Bob i Ted idą ze mną. Z wami zostaną Luke i Ben. Odbiór.-
Złapał za nogi postrzelonego przez Chucka i czekał aż rewolwerowiec złapie go za pachy. Razem bez problemu podnieśli podstarzałego gościa. Steve okręcił się by mieć przed sobą drogę. Bob wyszedł przed nich a z korytarza na tyłach wyłonił się Ted. On będzie szedł na końcu stawki... Po chwili krótkofalówka rozbrzmiała odpowiadającym komunikatem.
-Zrozumiano. Uważać na siebie i czekać przy samochodzie. Bez odbioru.-

Michael

   Z osprzętu jednego z komandosów dało się słyszeć głos:
-Wynosimy rannego, Chuck, Bob i Ted idą ze mną. Z wami zostaną Luke i Ben. Odbiór.- Gościu, który miał Michaela na oku odpowiedział:
-Zrozumiano. Uważać na siebie i czekać przy samochodzie. Bez odbioru.- Schował krótkofalówkę i ponowił pytania kierowane do Michaela, w międzyczasie przybyło wsparcie dwóch najemników...

Chuck

  Omijali ciała poległych, spotkali nawet jeszcze żywego, który chciał postrzelić jednego z najemników, szybko oberwał kulkę i zaniechał swoich prób z przyczyn, od których odechciało mu się robić czegokolwiek. Wreszcie wybrnęli na powierzchnie i podążyli szybkim krokiem do samochodu.
  Steve otworzył mały bagażnik umiejscowiony między szoferką a paką, z którego wyjął karimatę, kolejne bandaże i przyrządy chirurgiczne. W tym wszystkim znalazło się również miejsce na wodę i dezynfekujące mydło. Młody medyk szybko zdezynfekował ręce, a Chuck z Bobem położyli rannego na karimacie.
  Chirurg zdjął koszulę i płaszcz postrzelonego i przemył ranę. Dziura była pokaźna, w końcu to Magnum. Bob i Ted odruchowo już obstawili samochód ze wszystkich stron, by mieć oko na ewentualny atak. Chuck siedział nad kumplem, który już ledwo dychał. Steve wstrzyknął w okolicę rany jakiś płyn, to chyba trochę rozluźniło postrzelonego. Chwilę później medyk zaczął grzebać w głębokiej jak jasna cholera ranie. Po krótkiej zabawie w doktorka wyciągnął metalowy pocisk wielkości dziecięcego kciuka. Wywalił go byle gdzie i wrócił do zaszywania rany...

Ostatnio edytowany przez Greyu (2010-08-14 22:51:05)