Gonen przyczepił się do pasa Seyi i objął go rękoma by nie spaść. Szabrownik podniósł rękę, wycelował w jeden z poziomych wsporników nad nimi i wystrzelił kotwiczkę. Zaczepiła się ona niedaleko belki pionowej jakieś 9 metrów nad nimi. Podeszli powoli do owej pionowej belki która sięgała od sufitu aż dotąd (i najpewniej ukrywając się w ścianach leżała coraz niżej). Powoli, odpychając się nogami pionowej belki, zaczął wraz z Gonenem uwieszonym u jego pasa, wspinać się ku górze. Gdy znalazł się na wysokości drugiego piętra, stanął wraz z Egzorcystą na poziomej belce, rozluźnił trochę linkę, a potem ciągnąc ją rozhuśtał kotwiczkę tak by móc ją zdjąć na dół. Gdy lina całkiem się zwinęła mężczyzna ponownie wystrzelił linę w górę, tym razem trafiając w poziomą belkę na 5 piętrze. Ponawiali tą czynność kilka razy. Będąc na 6 piętrze o mało nie zlecieli, na szczęście jednak Seya nie zdążył jeszcze odczepić kotwiczki z Belki nad nimi, więc tylko zawiśli na niej ponownie obijając się o wspornik na którym chwilę temu stali.

Tymczasem pozostała trójka miała z wejściem na górę większe problemy. Zarówno Skoczek jak i Komimaru posiadali swoje linki na kotwiczkach, jednak nie mieli tyle siły co mechaniczne urządzenie Seyi. Dlatego też ich kotwiczki były wstanie zaczepić się tylko o wspornik na drugim piętrze, musieli więc przemieszczać się po jednym pietrze. Do tego dochodziło jeszcze to, że Skoczek i Tsubi musieli korzystać z jednej liny na zmianę, choć Żerca, jako, że był silny w łapach, lepiej radził sobie z wspinaczką po linie. Tak samo jak Seya i Gonen szli oni opierając się nogami o pionową belkę.

Seya i Gonen znaleźli się na dziewiątym piętrze po około kwadransie. Nie mogli wejść dalej gdyż nie było już gdzie zaczepić linki by dostać się na piętro dziesiąte. Podstawowe pytanie jakie sobie teraz zadawali to "Co dalej?" Obaj nie widzieli dalszej drogi, za to udało im się dostrzec to co było na zewnątrz. Seya przyzwyczajony do takiego widoku, nie przejął się tym za bardzo, Gonen jednak przełknął głośno ślinę. To, że byli na dziewiątym piętrze względem podłogi pod nimi, nie zmieniało to faktu, ze względem tego co było na zewnątrz znajdowali się już ponad 100 metrów nad ziemią, a Gonen był raczej nowy w tym środowisku. nie było tu szyb (czy choćby ścian), więc obaj widzieli dokładnie opsypaną świeżym puchem ziemię niedaleko wieżowca a także pozostałości budynków Starożytnych. Część opadającego śniegu bez problemu docierała i do budynku, a także zostawała na powierzchni belek leżących najbliżej zewnętrznej jego części.

W tym samym momencie Komimaru znajdowała się na piętrze piątym a Tsubi i Skoczek, dopiero na trzecim. Po pół godzinie mozolnej wspinaczki Komimaru znalazła sie niedaleko Gonena i Seyi, a pozostała dwójka była dopiero na szóstym. Minęła prawie godzina zanim obaj znaleźli się na pietrze dziewiątym. Wtedy chwilę odpoczęli siadając w rozkroku na stalowej belce i oddychając ciężko. Na twarzy Skoczka jawił się wtedy szeroki uśmiech. Uśmiech ten jeszcze bardziej się poszerzył gdy zobaczył zmęczonych członków drużyny i gdy Gonen zadał w końcu to pytanie:
-Nie widzę dalszej drogi. Gdzie teraz mamy iść?
Mężczyzna dysząc ciężko i nie mogąc praktycznie wykrztusić słowa podniósł lewą rękę i wskazał nią w przestrzeń za sobą... wskazał tą nicość w której powinna być ściana, lub to całe szkło... wskazał tą ponad stu metrową przepaść, te ośnieżone i śliskie wsporniki. Na oczach Gonena, Seyi i Tsubiego pojawiło się jakby przerażenie.
-Yhyhyhy... -Skoczek zakasłał kilka razy i w końcu wykrztusił z siebie jakieś słowa- Tam po zewnętrznej części budynku trzeba wejsc dwa piętra w górę.
Jakby tego było mało, wiatr na zewnątrz wzmógł się...

Ostatnio edytowany przez Lasard (2010-08-05 14:02:16)

Gonen

  Zignorował lekceważącą wypowiedź Seya.
-To staje się coraz trudniejsze, nie wiem czy jestem w stanie pokonać kolejną, tak wymagającą przeszkodzę. Chyba znów będę musiał skorzystać z urządzenia Seya. Bardzo martwi mnie wiatr na zewnątrz, śnieg też pada coraz mocniej, z pewnością będzie bardzo ślisko. Czekać też nie ma sensu, jeśli ma przestać padać stanie się to pewnie dopiero jutro. Niebezpieczeństwo jest duże, a nie śpieszy mi się jeszcze z wyciągnięciem kopyt.-

Skoczek wstał i zarechotał.
-Przesadzasz, nie jest tak źle. Po za tym, tak daleko dotarliśmy, że nie ma już po co zawracać. Na nastepnym piętrze powinniśmy już widzieć linę która dojeżdża do tego budynku z tamtego do którego zmierzamy. -następnie trzymając się słupa, minął go i z rozpostartymi ramionami ruszył powoli i ostrożnie ku rozpadlinie i krawędzi budynku- Idziecie czy nie?
Reszta ruszyła powoli za mężczyzną. Wpierw szli z rozpostartymi ramionami, tak by nie spaść. Póniej gdy zbliżali się do krawędzi gdzie wiało coraz mocniej, musieli przysiąść na wspornikach i iść na klęczkach. Gdy doszli już na krawędź budynku, wiatr ze śniegiem ciął ich po twarzy tak mocno, że musieli już leżeć na wspornikach i czołgać się tuląc je do siebie jak najmocniej. Szli po wsporniku leżącym najbliżej ściany- z prodzu Skoczek, za nim Tsubi, Komimaru, Seya i Gonen. Skoczek, będąc już na krawędzi przysiadł ostrożnie na belce, zdjął z pleców linę i ostrożnie spogladając w górę, zakręcił nia kilkja razy w powietrzu i rzucił do góry... z miernym skutkiem- kotwiczka po chwili poleciała w dół. Mężczyzna zwinął ją, zakręcił jeszcze raz i rzucił w górę. Kotwiczka zniknęła nad sufitem i nie spadła. Skoczek pociągnął za nia kilka razy z całej siły upewniając się czy tkwi mocno i nie odczepi się przy wspinaczce. Następnie owinąl linę wokół jednej nogi i zeskoczył z wspornika. Wisiał teraz na linie targany przez wiatr na lewo i prawo. Wspinaczka była trudna, przy takich porywach wiatru. Tsubi który siedział za nim wychylił się trochę do przodu i starał się trzymać linę by ta nie latała tak na wietrze. Zobaczył wtedy nad nimi stalową linę grubości głowy dorosłego i zdrowego człowieka; znikała ona wewnątrz budynku piętro nad tym do którego zmierzali. Po chwili widząc, że Skoczek wspiął się na samą górę i zniknął w budynku, sam obwiązał sobie nogę i powoli zaczął po niej wchodzić na następne piętro. Teraz Komimaru siedziała za nim i trzymała linę, a po chwili sama zaczęła się spinać. Seya trzymał linę i czekał aż kobieta wespnie się. Wtedy to ponownie przywiązał Gonena do pasa, wycelował w niebo swoją rękawicę i wystrzelił. Rozkładana kotwiczka wylądowała na podłodze piętra, skąd Skoczek i Tsubi zaczęłi za nią ciągnąć by pomóc pozostałej na dole dwójce. Seya uruchomiła też mechanizm swojej rękawicy. Wpsinał się z zamkniętymi oczami, trochę się bojąc, że spadnie. Gonen natomiast, pełen spokoju obserwował ziemię pod nimi, oraz przyglądając się stalowej linie opadającej do tego budynku. W górze, jak przez mgłę dostrzegał też rysy liny którą mieli sami przedostać się do drugiego wieżowca. Ucieszył go troche ten widok, gdyż był teraz pewien, że nie wchodza na górę na daremno. Choć i tak nie podobała mu się wizja podróży tym czymś.
Nim znaleźli się na górze minęła gdzieś godzina. Teraz byli w dużyl pomieszczeniu które nie różniło się za bardzo od tego co było na dole... no może po za tym, że tutaj już był normalnie sufit, na wysokości około trzech metrów. Bez słowa ruszyli dalej za Skoczkiem. Przeszli przez kilka pomieszczeń i doszli ponownie do szybu którym już przeszli kilka pięter. Szabrownik zajrzał do środka i po chwili wychylił się pokazując drabinkę.
-Dwa piętra. -powiedział.
Czyli ponownie musieli wspinać się po starej połamanej drabince w górę; z tym bagażem, ciężarem na plecach, zmęczeni i już trochę głodni. Oznaczało to też, że nie będą mieli okazji przyjżeć się stalowej linie, która końnczy się piętro nad nimi. Będąc prawie wycieńczonym szli powoli, a bagaż przeszkadzał im jak nigdy dotąd. Piętro wyżej wejście do szybu było otwarte, jednak liny widać nie było. Gdy wyszli na korytarz piętro wyżej, Tsubi zaproponował by w końcu zrobić krótki postój, by  odpocząc i coś zjeść. Komimaru wyjęła ze swojej dużej torby trzy beleczki drewna i trochę rozpałki. Rozpalili z tego małe ognisko nad którym podgrzali wodę, z której przy pomocy różnych ziół przygotowali coś jak cherbatę. Odgżali też sobie część jedzenia i pospiesznie je zjedli. Po w miarę sytym posiłku, odpoczęli jeszcze przez kwadrans i ruszyli dalej. Od razu weszli na schody leżące obok windy. Zdołali przy ich pomocy przebyć cztery piętra, a potem kolejne musieli ponownie przebyć drabinką, później dalej przez szyb, lecz z uzyciem lin, i znów dwa piętra drabinką. Kolejne dwa schodami, później przez dziurę w suficie. Mimo wczesniejszego odpoczynku, zmęczenie dawało się we znaki - oddychali ciężko, szli chwijnym krokiem, co chwilę ktoś musiał przysiąść. Byli już gdzieś w 4/5 wysokości budynku, a słońce powoli już opadało ku zachodniemu horyzontowi. Gonen zastanawiał się czy to wszystko jest warte trudu. Wiedział, że przecież liną przejadą i tak tylko kilometr, a kilometr ten mogli przebyć piechotą w 2-3 godziny, zamiast trudzić się tą wielogodzinną wspinaczką. Był świadom, ze może im to nawet uratować tyłek, ale samo w sobie było wielkim niebezpieczeństwem. Jednakowoż, teraz nie było już po co wracać, skoro byli prawie u celu.
Szli teraz korytarzem, kierując się do kolejnego przejścia w suficie (o czym wspomniał wcześniej Skoczek).
-Jeszcze jedno...dwa...trzy... -liczył na palcach Skoczek- ... siedem pięter. Stamtąd poobserwujemy okolicę i będzie można zjechać do drugiego wieżowca.
-Zapominasz chyba jaka jest pogoda na zewnątrz. Przez tą śnieżycę nic nie zobaczymy, a tym bardziej nie będzie nam dane bezpiecznie przejechać po linie.
-To przeczekamy do rana. Powinno się wtedy uspokoić. Po za tym i tak trzeba będzie przenocować, bo wszyscy jesteśmy dośc zmęczeni... a moje nogi powoli odmawiają posłuszeństwa.
-Nie ma się co nad tym teraz głowić. Chodźmy.
Przeszli przez kolejną dziurę w suficie, choć pierwszy raz nie było tak trudno, gdyż ściana obok niej również została poważnie uszkodzona, co dało im dość wygodne schodki. Na kolejnym piętrze czekała na nich kolejna szczelina, później dwa piętra schodami. Gdy byli trzy piętra pod celem swojej podrózy zobaczyli, że ponownie zabrakło tu sufitu tam gdzie być powinien. Aż do czwartego piętra nad nimi nie było sufitu, tylko stalowe wsporniki. A trzy piętra nad nimi, jedyną rzeczą która przysłaniała po za nimi widok, były służące za podłogę stalowe płyty i karbowana blacha pospawane ze sobą. Jasne było dla wszystkich, że ponownie trzeba wspinać się przy użyciu lin, oraz to, że za tą profizoryczną podłogą kryje się cel tej jakże trudnej wędrówki. Wiedząc, że już praktycznie dotarli na miejsce, dostali jakby kopa energetycznego- zapomnieli o zmęczeniu i bólu który przeszywał ich nogi, ręce i kręgosłup, zaczęli jak najszybciej mogli, wspinać się na samą górę. Seya wraz z uwiązanym do pasa Gonenem znaleźli się na szczycie po niespełna pięciu minutach, reszta po około kwadransie.
Ich oczom ukazała się wtedy stalowa lina o średnicy około dwudziestu centymetrów. Plątała się ona po ziemi, między wspornikami do których była uwiązana na kilka niedociśniętych supłów. Lina kierowała się ku krawędzi budynku, gdzie z kilkunastu wsporników zbudowano coś co wyglądało na ścianę ze szczeliną na drzwi: kilka belek ustawiono pionowo -jedna przy drugiej, zespawane i przywiercone do siebie, a po środku szczelina wielkości człowieka; na nich sutawiono pięć kolejnych poziomo na sobie, na dwóch z nich opierała sie stalowa lina, dwie krótsze ściskały ją po bokach, tuż nad "drzwiami", a na samej górze leżała kolejna długa belka. Lina przechodziła przez to "okienko" nad drzwami i opadając powoli kierowała się gdzieś delikatnie w prawo, by po około stu metrach zniknąć z oczu, chowając się za śnieżycą.
-No i jesteśmy. Wygląda na to, że wszystko z nią w porządku. -odezwał się Skoczek dumnie wypinając pierś i opierając ramiona na biodrach. Na jego twarzy widniał szeroki uśmiech.

Seya

Złapał oddech w płucach wyrównał oddech po czym zaczął łazić i szukać jakiś starych eksponatów jak na szabrownika przystało, a kiedy tak łaził i szukał zaszedł na skraj gdzie znajdowała się lina i nagle odwrócił się i poślizgną już miał spaść, ale zwinność szabrownika nie pozwoliła na to i zrobił krok do przodu i to go tylko uratowało od niechybnej śmierci po tym zdarzeniu usiadł na tyłku i zaczął grać wesołą i skoczną melodyjkę którą grał już kiedyś w Swoim klanie.

Gonen

  Wyciągnął z kieszeni swojego płaszcza farbki i pędzelek. Krokami zaczął odmierzać odległości w środku budyneczku, co parę metrów malując na ścianach kreskę, która miała służyć jako znacznik. Światło padało na ściany, dzięki czemu Gonen dokładnie widział co robi, nawet bez zmysłu wzroku jest w stanie namalować okultystyczne znaki.
  W miejscach, w których wcześniej umieścił znaczniki zaczął malować okręgi, które później wypełnił trójkątem, a w nim kolejny, mniejszy okrąg. Gdy skończył już malować symbole, polał farbę na palce i przez każdy z symboli przejechał trzema palcami. Usiadł przy ogniu, tak jak zwykł to robić przy odprawianiu okultystycznych obrządków i zaczął mruczeć coś pod nosem.
  -To pomoże, przeciw duchom. Wartę pierwszą mogę pełnić ja, a na pewno będziemy się lepiej czuli, jeśli ktoś będzie czuwał.-

-Dobra robota. Ja na razie nie jestem zmęczony na tyle by iść spać, więc mogę z tobą jakiś czas poczekać. -powiedział Skoczek do Egzorcysty- Jutro czeka nas niezwykły zjazd. Wiesz że Starożytni budowali takie zjeżdżalnie dla rozrywki?... -mężczyzna rozpoczął rozmowę by czas szybciej im upłynął. Rozmawiali później o różnych innych rzeczach.
Jako pierwszy spać poszedł Seya, Komimaru niedługo po nim, gdy tylko zjadła coś porządnego i wypucowała swoją kuszę z lunetą. Tsubi długo nie szedł spać, zamiast tego wyszedł na zewnątrz i tak trochę potrenował, przy okazji obserwując okolicę. Gdy się trochę zmęczył zastąpił Gonena na straży, a potem sam został zmieniony przez Seyę, a Skoczek przez Komimaru.
W nocy burza trochę się uspokoiła, jednak Unici nie byli pewni czy to się utrzyma czy nawet jeszcze bardziej pogorszy. Teraz dopiero przyszło im do głowy, że śnieżyce mogą im trochę pokrzyżować plany. Ale było dobrze. Pogoda rano była dość dobra- śnieg wciąć sypał, jednak nie tak mocno, a mgła zniknęła. Teraz Technoklanyci i Gonen dokładnie widzieli co jest w okolicy, potrafili nawet dostrzec ziemię pod wieżowcem. Widzieli dość dobrze linę która opadała ku wieżowcu na którym stali, oraz widzieli jak lina na tym piętrze opada powoli w stronę jakiegoś wieżowca po prawej, jakieś pół kilometra od ich miejsca położenia. Skoczek i Komimaru wyjaśnili im, że lina jest tam podczepiona by trochę ją odciążyć.
-Po za tym, jeżeli masz dobre buty i zdołasz się tam zatrzymać, to możesz nawet chwilę odpocząć. -dodał Skoczek.
A na przeciwko nich widać było cel ich podróży- wieżowiec gdzie kolejka linowa kończyła swoją trasę.
-Dobra róbmy swoje. -Skoczek zwrócił się do towarzyszki- A wy, jeżeli macie jakieś lornetki, to rozejrzyjcie się wokoło.
Po tych słowach on i Komimaru zdjęli z pleców swoje ciężkie kusze z lunetami, położyli się na ziemi i zaczęli w ciszy obserwować okolicę. Wpierw skoncentrowali się na wieżowcu po prawej, a następnie tym na przeciwko, który był ich celem podróży. Obserwowali też okolicę między budynkami i co chwilę zmieniali swoje pozycję dla lepszego widoku.

Seya

Kiedy stał na warcie myślał tylko o Eri którą zapamiętał właśnie przez tą sytuację na dachu jak to on nikt inny jej nie pomógł rozmyślał

~Czy wszystko z nią w porządku? Czy nie jest wściekła na niego? I czy pamięta Go jeszcze czy raczej już nie?

Z rozmyślania wyrwało go długie przeraźliwe wycie ale wiedział że jest to daleko i nie ma się czego obawiać. Uśmiechną się i wypełniał swoje zadanie do końca w końcu chciał przeżyć i zobaczyć się kiedyś jeszcze z Eri którą chciał poznać bliżej. Po za tym chciał dowiedzieć się czegoś o Rytualistach. Kiedy tak stał zaczął oglądać ściany starożytnych budowli i zastanawiać się ~jak mogło dojść do upadku takich wielkich budowli?

Ostatnio edytowany przez Bartek (2010-08-29 12:46:09)