Brunet z blizną odwrócił się łapiąc szybko za rękojeść miecza. Zdziwiony był tym co zobaczył. Wyruszył przed karczmę, aby sprawdzić co się dzieję. Nie był zadowolony, że ktoś mu przeszkadza w odpoczynku przy kuflu piwa.

-No cóż , jak widać nie przeznaczone jest tobie dokończenie dzisiaj tej lektury - po skierowaniu tych słów do bruneta mężczyzna zdjął kaptur zza którego wyłoniła się ciemno brązowa twarz z dołkami w policzkach i czerwonymi oczami a także dużymi kanciastymi brwiami. Miał on długie kruczo-czarne włosy ułożone w kucyka od karku do pasa.
Wyciągną swoje ostrza i z niewiarygodną prędkością wybiegł przed karczmę efektywnie wyskakując przez rozbite okno.

Mężczyzna śmieje się krótko i powoli odpina guziki płaszcza.
-W końcu coś się tu dzieje. -mówi i ściąga z siebie płaszcz.
Mężczyzna jest dobrze zbudowany i potężnie umięśniony. Na nogach nosi skórzane spodnie i buty okute metalem, a do tego nagolenniki. Jego nagą klatkę piersiową zdobi wiele blizn. Przez prawe ramię wisi mu duża pochwa na miecz. Miecz jest niemal tak długi jak mężczyzna wysoki, o szerokiej klindze i długiej rękojeści
( http://static.desktopnexus.com/wallpape … mbnail.jpg -jak ktoś nie potrafi sobie tego wyobrazić, to ten miecz który gościu na zdjęciu trzyma). Wojownik wyciąga go szybkim i sprawnym ruchem. Na klindze miecza wyrytych jest wiele kresek. Mężczyzna trzyma miecz jedną dłonią i wskazuje nim potwora.
-Zabawimy się wężowaty? -po tych słowach mężczyzna zaczyna biec w stronę węża z mieczem opartym o ramię.

-Eeee chyba moje ostrza nie przydadzą się na to bydle.
Po tych słowach mężczyzna zaczął wymachiwać rękami tworząc jakieś znaki, i nagle przekształcił się w Tygrysołaka. Zaraz po zamianie wypiął pazury i pobiegł w strone gada. Gdy już do niego dotarł wskoczył na ogon węża i ruszył po grzbiecie ku jego głowie.

Tygrysołak gdy tylko już dobiegł do głowy stwora podniósł ręce ku górze, wypiął pazury które zabłysły odbijając promienie słońca po czym wbił je w ślepia bestii. To rozjuszyło gada który zaczoł szamotać głową z bólu na lewo i prawo. Gad w afekcie szału wyżucił z głowy likantropa który pofrunął wprost na stojący tuż pod karczmą stragan z porcelaną co wystarczyło by go ogłuszyć i okaleczyć. Lecz mimo wszysto olbrzymi wąż stracił wzrok co sporo pomoże śmiałką którzy wyruszyli pomóc lisowi.

Wtedy właśnie do łuski dotarł pocisk pistoletu, robiąc niewielki, dodatkowy wylot w głowie morskiego gada. Bestia jeszcze kilka minut rzucała się w konwulsjach, niszcząc zdobienia budynków, drewniane stragany, posąg  z trytonem. Wreszcie zamarła.

szczeliny miedzy kostkami bruku wypełnione były krwią. Po ryneczku walały się trupy zabitych mieszczan i kupców, u jednego z boków placu leżało truchło węża. Na nogach utrzymało się tylko cztery postacie.
Jakby tknięci jedną myślą, jednym przeczuciem, jednocześnie schowali broń i podeszli, by stanąć w grupie obok gadziego łba. Spomiędzy porcelanowych garnków wygrzebał się także piąty mężczyzna, który również podszedł do zgromadzenia.
- Witajcie. Nazywam się Imril z Lasu Korzeni Wiązu - przedstawił się najmniejszy z nich. W sumie, osiłkowi w skórzni sięgał nie wyżej niż do klatki piersiowej.

Mężczyzna był cały we krwi węża. Patrzył na jego łeb z szeroko otwartymi oczami. Kopnął jego głowę i złapał za rękojeść miecza.
-Mówcie mi Grifith (czyt. Grifiw). -powiedział.
Wojownik szybko wyjął miecz z pochwy, na co reszta wzdrygnęła się. Mężczyzna chwycił broń w dwie ręce i ustawił ostrze trochę poniżej głowy węża, następnie uniósł miecz i natychmiast upuścił. Ostrze wbiło się gładko i odcięło głowę od reszty ciała. Mężczyzna odsunął się od zwłok węża i podniósł swój płaszcz. Następnie ruszył w kierunku jednego budynków i wszedł w alejkę między nimi. Tam za budynkami na niewielkim placyku znajdowała się studnia. Kilka osób siedziało w pobliżu niej wystraszonych a gdy zobaczyli Grifitha zaczęli szeptać między sobą. Wojownik podszedł do studni i wyciągnął z niej wiadro z wodą a następnie chlusnął się nią, a krew węża zaczęła z niego powoli spływać. Mężczyzna ponowił "kąpiel" jeszcze 2 razy.

Strzelec, który od dobrej chwili przysłuchiwał się przedstawiającym się ludziom oporządzając jednocześnie pistolety, podniósł głowę i uśmiechnął się.

-No dobrze, skoro wszyscy się przedstawiamy... Nazywam się Avren Rethan.  A teraz wybaczcie, nie dopiłem wina.

Odwrócił się i spokojnym krokiem wszedł z powrotem do karczmy.