Kiedy karawana wjeżdżała do Llorth na ulicach nie było już żywej duszy. Księżyc i gwiazdy które ledwo przebijały się przez deszczowe chmury dawał tak mało światła, że z trudem dostrzegaliście jakiekolwiek szczegóły. Większość domów była drewniana, ulice były brukowane. Tylko w nielicznych domach widzieliście światło. Przejechaliście przez większy plac, który zapewne służył jako rynek i jechaliście dalej w stronę majaczących gdzieś w oddali, oświetlonych pochodniami murów zamku. Niedługo później zostawiliście za sobą ostatnie zabudowania, a droga zaczęła się wić pod górę, prowadząc was przed bramę.
- Otwórzcie! Lord Falckenhein powraca do domu! - krzyknął jeden ze zbrojnych, przerywając milczenie, które panowało wśród was od opuszczenia Loudwater. Przez chwile nic się nie działo, ale później w oknie strażnicy znajdującej się nad bramą pojawiła się głowa.
- Rod to ty? - krzyknął strażnik po zlustrowaniu przybyszów.
- Tak idioto! Otwieraj! Chyba nie chcesz żebyśmy stali na deszczu całą noc! - Głowa strażnika zniknęła, a z środka dosłyszeć można było krzyki. Po kolejnej chwili, która przez nasilający się deszcz wydawała się nieznośnie długa brama wreszcie się otwarła. Woźnica pogonił konie, które pospiesznie zaciągnęły karotę na plac. Za nią potoczyły się wozy, na których jechaliście i wy.
Kiedy znaleźliście się w środku zauważyliście, że z budynku mieszkalnego właśnie wyszedł młody mężczyzna o jasnych włosach, nikłej posturze i przyjemnych rysach twarzy.
- Witajcie w domu! - Krzyknął radośnie, uśmiechnięty mimo deszczu, zalewającego strugami jego ubranie i włosy. Ogarnął on spojrzeniem wszystkich przybyłych, na was zatrzymując swój wzrok jedynie na chwile i poszedł w stronę karoty. Wtedy też otworzyły się drzwi i z środka wyszedł posłaniec.
- Danielu, gdzie mój kuzyn? - Zapytał mężczyzna, a jego uśmiech zniknął w tym samym momencie, w którym dostrzegł twarz posłańca.
- Musimy porozmawiać... - Mówiąc to odsunął się od wyjścia, odsłaniając drogę dwóm mężczyzną niosącym rozpalone gorączką ciało Lorda. Blondyn zacisnął usta. Następnie z karoty wyłoniła się postać sędziwego Arseniusza, który podpierając się o rękę Daniela wyszedł na deszcz.
- Ronaldzie, miło Cię widzieć dziecko.
- Arseniuszu...
- Nie przejmuj się, wyzdrowieje. - Przerwał młodziencowi w pół słowa. - Lathander jest dla niego łaskaw. A teraz, może zaprosisz nas do środka? Dopóki twój kuzyn jest niedysponowany, pewnie Ty zarządzasz tym miejscem, a reumatyzm i bez stania na zimnie i deszczu daje mi się we znaki. - Staruszek powiedział to tym razem pogodnym tonem, starając się uspokoić młodego szlachcica, ten ciągle jednak wydawał się skołowany.
- Tak. Proszę. Wejdźcie. Każę przynieść suche ubrania i zaparzyć napar. - Ronald stanął bokiem wykonując zapraszający gest.
- Oni też powinni być przy tej rozmowie. Sprowadzili mnie do Twojego kuzyna. - Powiedział Arseniusz wskazując na Was, po czym wszedł do środka. Ronald uśmiechnął się lekko.
- Wejdźcie, proszę. - Drzwi, którymi wyszedł młodzieniec dalej były otwarte. W środku musiało być sucho, ciepło i przyjemnie...

Ostatnio edytowany przez Severin (2010-04-06 22:24:13)