Jack Martin

- To byłoby ryzykowne. Jest to bogata kobieta i pewno ma ochroniarzy. Tylko, że dziś jest 13... i noc już. Wątpię, aby się zgodziła na wizytę tego samego dnia co do niej byś zadzwonił. Musiałbym mieć do tego jakąś przykrywkę. - drapie się po głowie cały czas spoglądając na stertę materiałów. - Chciałem jutro wyruszył do doków, aby sprawdzić kapitanów statków. Może udałoby mi się natrafić na ten liniowiec z którym wyruszyli... - przegląda gazety. Kiedy odnalazł nazwę statku to pokazał palcem. - Sztandar Imperium. Ale jest duża szansa, że go nie będzie lub nikt nie pływał na nim. Jeśli jednak są... może wiedzą więcej niż krótki artykuł w gazecie.

Zrobił wydech z zakłopotania. Spojrzał na Kensingtona.
- Uda ci się umówić spotkanie z nią jutro? Czy może poczekamy pierw na Eliasa?

Jack Martin

Zaczął spokojnie masować skronie. Obawiał się spotkania z kobietą, która nigdy nie znał.
- Bym potrzebował więcej informacji o nim niż te gazety, żeby nie było, że jestem jakiś sępem, który przychodzi zrobić reportaż po tragedii. - wstał z krzesła. Zachwiał się trochę, ale stół pomógł mu zachować równowagę. Wyprostował się i wyciągnął z kieszeni papierosy. - Jeśli do niej pojadę... to oznacza, że jutro nie idę do doków. Jest mała szansa, że w dzień załatwię rozmowę z jakimś kapitanem... ale spróbować mogę. Może też się wybierzesz? - włożył jednego papierosa do ust, ale nie zapalił.

Jack Martin

Przytaknął z lekkim uśmiechem Kensingtonowi. Nie chciał spotkać się z kobietą, o której nie ma bladego pojęcia poza informacjami z gazet. Lepiej zostawić to komuś z większym wachlarzem wiedzy.
Odprowadził Johana do drzwi.
- Żebym to ja wiedział, Johanie. Dobrej nocy. - pożegnał swojego kolegę na korytarzu domu. Przez chwilę stał spoglądając na zakręt do schodów, gdzie znikł Kensington. Słyszał jak schodzi na dół szybkim krokiem i wychodzi z bloku. - Żebym to ja wiedział.
Wrócił do mieszkania i szczelnie zamknął. Zapalił papierosa, którego już trzymał w dłoni. Ulżyło mu. Chociaż na chwilę. Wrócił do notatek. Po kilku godzinach zasnął przy stole.

14 Stycznia

Jack obudził się gwałtownie dwa razy w ciągu nocy. Po raz kolejny śniła mu się rodzina. Twarz potwora. Twarz istoty, na której się zemści. Twarz istoty, którą dopadnie i zapłaci po trzykroć. Udało mu się jednak przespać do 7:23, więc spokojnie wstał do porannych czynności. Wziął zimny, a później ciepły prysznic bez mydła. Nie mógł się skupić na czyszczeniu własnego ciała. Nie miał czasu ani miejsca w głowie na takie myśli. Ubrał za to nową koszulę i podkoszulek. Wyszedł w swoim typowym ubraniu z domu. Kapelusz, długi płaszcz i pod tym garnitur. Na wszelki wypadek wrócił do mieszkania raz jeszcze i schował pod płaszcz pistolet. Nigdy nie wiadomo powiedział do siebie chowając broń. Zamykając drzwi mieszkania nie zobaczył nikogo. Chyba sąsiad wyszedł wcześniej.

Idąc do redakcji zatrzymał się u Johna.
- Jakieś nowe nowinki, John? - zaczął sprawdzać gazety w poszukiwaniu informacji. Gdy skończył ruszył prosto pod redakcję. - Dzięki. - powiedział płacąc za nową gazetę.

Jack Martin

Wiedziałem, że to śmierdzi tak skomentował w myślach widząc tłumy przed redakcją. Spoglądał na redakcję. Wyciągnął papieros z paczki. Nie chciał wiedzieć co się dzieje. Nie chciał.
Kiedy krzyk policjanta doszedł do jego uszu zatrzymał się. Trzymał w dłoni zapaloną zapałkę. Już miał sobie ulżyć. Już miał sobie zapalić. Niestety coś go wybiło z tego. To coś stało w cieniu pomiędzy dwoma budynkami. Nawet kątem oka potrafił to coś rozpoznać, ale gdy się odwrócił istoty już nie widział. Bawiła się jego umysłem. Wiedziała, że szuka zemsty i chce go pociągnąć za strunę świadomości.
- Nie! - papieros spadł na ziemię. Został zniszczony przez przechodzący tłum. Jednak Jacka to nie interesowało. Z jego gardła słowo nie wyszło takie samo, jak za dnia kiedy zamordowała mu rodzinę. Jego skóra zbladła. Rozszerzył oczy. Nie chciał uwierzyć. Domyślał się czemu tu jest. Dlaczego tutaj jest tłum. - Kensington! - odwrócił się do budynku redakcji i pobiegł. Przedarł się przez tłum, aby być jak najbliżej.

Jack Martin

To był silny cios w psychikę Jacka. Przez kilka godzin łaził po mieście odgrywając w umyśle scenę z morderstwa rodziny i to co widział tego ranka. Nie mógł uwierzyć, że to coś na niego poluje. Dlaczego na niego poluje? Na to pytanie nie potrafił odpowiedzieć. Może żywił się smutkiem innych? Może żył dla strachu ludzi? Ta istota była dla niego zagadką, którą musiał rozwiązać, ale potrzebował więcej osób do pomocy. Jackson to będzie początek.

Nie pojechał do siostry Carlyle'a. Nie czuł się na siłach, aby tam jechać. Może jutro to zrobi z Jacksonem. On był zawsze bardziej wygadany i potrafił powymyślać kilka ciekawych rzeczy. Jack jednak jako były policjant wolał bezpośrednie podejście. Dlatego też przyjechał do doków Nowego Jorku. Centrum spelun. Centrum ścierwa mórz.

- Pod Luźną Babą. - wypowiedział na głos nazwę baru w dokach, gdzie najczęściej siedzieli marynarze i pili, ponieważ następnego dnia musieli już ruszać w morze. Tutaj mógł kogoś znaleźć. Mógł. Istotne słowo.
Wszedł do środka, ale jego uzależnienie od papierosów uodporniło go na nawałnice zapachu tytoniu, ale niestety to było pomieszane z rzygami i alkoholem. Potarł nos i podszedł do barmana. - Szukam osób, które kiedyś były na Sztandarze Imperium. Liniowiec. Brytyjski. - krótko i na temat. Żadnego owijania w bawełnę. Ale powiedział to powoli i aby było zrozumiałe, że nie przyszedł tu się bawić w kotka i myszkę.

Jack Martin:

   Barman sceptycznym okiem rzucił na Jack`a. Był to starszawy jegomość z opasłym brzuchem.

   - Chłopcze tego statku od dawna nie ma już w naszych dokach. Wypłynął jakieś 3 dni temu, a wraz z nim cała jego załoga. Chociaż jeżeli dobrze byś poszukał  znaleźć można kilku żółtodziobów którzy postanowili pozostać na stałym lądzie. Niestety nie mam  pojęcia gdzie mogą obecnie przebywać. –

   Obrócił się na pięcie i poszedł przyjąć zamówienie jakiegoś marynarza. Widać z tego, że definitywnie skończył temat.

Jack Martin:

   Mężczyźni koso spojrzeli na Jack`a.

   - Tutaj nikt głośno nie wymawia tej nazwy.   – Przemówił ten po lewej.

   - Ta nazwa przynosi pecha.  – Od razu dodał kolejny. – Dlaczego akurat ten statek cię interesuje, co?? Wiedz, że niewielu ma odwagę głośno rozmawiać na temat tego statku. Mówią że jest przeklęty, że cała jego załoga zaprzedała dusze diabłu.   -

   Pozostali dwaj marynarze znacząco kiwali głowami na znak, że popierają to co mówi ich towarzysz.

   - Więc jak dowiemy się co taka osoba jak ty może chcieć od statku z tak złą reputacją?? -

Dante Capone:

   Dante spokojnie rozsiadł się w swoim biurze. W gazecie nie znalazł nic ciekawego same nic nie znaczące fakty z różnych dziedzin. Gdy wtem usłyszał pukanie do drzwi jego gabinetu. Nie zdążył jeszcze nawet się odezwać by nieproszony gość wszedł gdy drzwi się otworzyły. Do biura wszedł jeden z jego ludzi – Marti.

   - Szefie?? Przepraszam, że ci przeszkadzam ale mam ciekawe informacje które mogą cię zainteresować. Mianowicie zna szef wydawnictwo Prespero Press?? Ano doszło tam do makabrycznej zbrodni. Może niebyło by w tym nic dziwnego gdyby na miejscu nie pojawił się nie kto inny jak Jack Martin. Kazał szef go szukać więc wysłałem za nim kilku ludzi i mam informacje, że obecnie znajduje się w dokach. Czy mam go tutaj przyprowadzić??  -

Jack Martin

- Mój... przyjaciel dzisiaj został zamordowany. Wraz z nim mieliśmy się zająć zaginięciem Rogera Carlyle. On... on wraz z grupą poszukiwawczą wyruszył kilka lat temu na tym liniowcu stąd. Cała ta sprawa śmierdzi, więc chcę rozwiązać początek. Nie chce żeby ktoś... lub coś co ukrywa prawdę ponownie uderzyło. Jeśli ją odkryję... to znajdę sprawcę zaginięcia grupy Carlyle i może nawet mojego przyjaciela. - mówił nie siadając z nimi. Wolał stać i mówić do każdego z poważną miną. Dla niego to było ważne, ponad życie. - Powiedźcie co wiecie... proszę was.